Pacjent

“Pacjent” Sebastiana Fitzka to dla mnie kwintesencja wszystkich moich lęków, esencja przerażenia mocna jak więzienna herbata. Ale po kolei…

W Berlinie (swoją drogą: kocham to miasto, ale po lekturze Fitzka naprawdę patrzę na nie innymi oczami) grasuje seryjny morderca, który porywa, krzywdzi i zabija dzieci. Wiedzą o tym rodzice Maksa, ale sąsiadka, którą chłopiec chce odwiedzić, mieszka zaledwie dwa domy dalej. Ustalają z synem, że nigdzie nie zboczy po drodze, a na dodatek umawiają się na hasło bezpieczeństwa: gdyby ktoś w ich imieniu miał odebrać Maksa, musi je podać. A jednak chłopiec znika. A rodzicom wali się cały świat.

Ale taka – już ogromnie dramatyczna – fabuła, byłaby dla Fitzka zbyt prosta. Więc idźmy dalej.

Seryjny morderca zostaje schwytany i umieszczony na ściśle strzeżonym oddziale szpitala psychiatrycznego. Nie zdradza jednak, co zrobił z Maksem.

Zdesperowany ojciec chłopca jest gotowy na wszystko, by dowiedzieć się przynajmniej, gdzie morderca ukrył zwłoki. Zmusza więc szwagra-policjanta, żeby załatwił mu fałszywą tożsamość, ale nie byle kogo, tylko… innego pacjenta, który ma właśnie zostać umieszczony w tym samym szpitalu. Tam ojciec Maksa musi dostać się na oddział strzeżony i wydobyć wszystko z mordercy.

A tymczasem wiele wskazuje na to, że Maks ciągle żyje…

I w tym punkcie Was zostawię. Wiem, dobrze wiem, co myślicie. Ale jeśli napisze choć słowo więcej, pomyślicie jeszcze gorsze rzeczy, bo zepsuję Wam przyjemność czytania. A przyjemność jest wielka, bo książka, choć przerażająca, napisana jest znakomicie i dam głowę, że Wy też, tak jak ja, nie będziecie się mogli oderwać.

Tak, jak napisałam na początku: “Pacjent” Sebastiana Fitzka to dla mnie kwintesencja wszystkich moich lęków, esencja przerażenia. Esencja lęku o dzieci. Esencja egzystencjalnych pytań o to, kim naprawdę jesteśmy. Esencja obawy przed tym, że wystarczy drobna zmiana chemiczna w moim mózgu i stanę się zupełnie kimś innym.

Ale gdyby Fitzek nie trafiał tak dokładnie w sedno lęków, nie czytałoby się go tak dobrze, prawda?

 

– Marta Guzowska, Blog Zbrodnicze Siostrzyczki http://zbrodniczesiostrzyczki.pl/sebastian-fitzek-pacjent-recenzja/

 

Kiedy pojawia się nowa książka Fitzka wszystkie inne idą w odstawkę.

- Nina, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/51826643#opinia51826643

 

Świadomość, że w rzeczywistości także są osoby z tak mocno wykolejonym umysłem, dla których krzywda i cierpienie innych są źródłem radości i satysfakcji, jest po prostu przerażająca.

- Bookreader, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/51485109#opinia51485109

 

Fitzek to moje lekarstwo na czytelnicze zastoje: kiedy każdą ledwie rozpoczętą książkę odkładam na później - tutaj nie ma takiej opcji, nie odłożysz dopóki nie przeczytasz, ciekawość ci nie pozwoli.

- Anna Sochacka, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/51485109#opinia51485109

 

Te specyficzne miejsca zamknięcia człowieka wraz z jego demonami, sprawiają, że długo nie mogę przestać myśleć, analizować, przerabiać w głowie scen.

- red_sonia, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52036524#opinia52036524

 

Fitzek w moim odczuciu, opisuje rzeczywistość, brutalność, której może nie chcemy widzieć, jednak ona istnieje gdzieś na horyzoncie. Wiemy o niej, czujemy ją podskórnie, ale odwracamy głowę, byle tylko jej nie widzieć.

- Zagubieni w krainie książek, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52073556#opinia52073556

 

W tej książce jest wszystko to, czego szukam w thrillerach psychologicznych, czyli świetnie wykreowani bohaterowie, nieprzewidywalna fabuła oraz klimat, który wywołuje gęsią skórkę. W całości nie brakuje brutalności oraz sadyzmu, co oznacza, że jest to thriller dla czytelników tylko o mocnych nerwach!

- Axior815, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52033868#opinia52033868

 

W "Pacjencie" rozpacz rodzica jest szczególnie wyraźna, wręcz namacalna - czytelnik czuje ją na własnej skórze, ma dreszcze i choć czuje nieprzyjemny uścisk w żołądku… nie potrafi przestać czytać.

- Dizzy, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52052740#opinia52052740

 

Osobiście jestem po uszy zakochana w nowej odsłonie Fitzka i z niecierpliwością czekam na kolejne Jego książki, bo każda z nich jest genialną ucztą czytelniczą.

- Zapach książek, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52055174#opinia52055174

 

Fitzek kolejny raz dociera w najgłębsze zakamarki ludzkiego umysłu, a o bohaterach tej książki z pewnością jeszcze długo nie zapomnę.

- Ania Dziubak, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/51846474#opinia51846474

 

Zakończenie wbiło mnie w fotel, jeszcze długo po skończeniu analizowałam lekturę...

- Kryminał na talerzu, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52046789#opinia52046789

 

Sebastian Fitzek jest z całą pewnością mistrzem budowania napięcia psychologicznego w swoich thrillerach. Żeby ogarnąć wszystkie wydarzenia można stracić rozum lub wręcz trzeba go stracić.

- Anna Rajkowska, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52061432#opinia52061432

 

Mistrz thrillerów przeszedł sam siebie.

- Natala_reads, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52027126#opinia52027126

 

Pełny wachlarz ludzkich emocji, którymi ta historia jest naładowana gwarantuje, że nie odłożycie tej książki do ostatniej strony. Nie ma w niej czasu na znużenie czy za długie opisy. Wartka akcja przenosi nas przez kolejne rozdziały niczym huragan i pozostawia po sobie tylko i wyłącznie zgliszcza.

-Katarzyna Katt, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52107005#opinia52107005

 

W swojej najnowszej powieści “Pacjent” przedstawia chyba największe okrucieństwo, na które stać człowieka.

- Czytam o zmroku, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52125543#opinia52125543

 

Z książkami Fitzka jest jak z filmami Hitchcocka - zaczyna się od trzęsienia ziemi a potem napięcie stale rośnie.

- Matka z książką, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52093749#opinia52093749

 

"Pacjent" to książka o dobrze zbudowanej fabule. Nie ma niepotrzebnych dygresji, tempo opowieści jest wartkie a zwroty akcji - zaskakujące.

- Maruuuda, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52053231#opinia52053231

 

 […] akcja toczy się od początku na wysokich biegach […]

- Julia, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52079044#opinia52079044

 

Ciarki przebiegają mi po plecach na samo wspomnienie.

- Kinga Skrzypalik, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52072732#opinia52072732

 

Krótkie rozdziały, interesująca fabuła i specyficzny, wywołujący gęsią skórkę klimat sprawiły, że książkę pochłonęłam w jeden dzień.

- Monika, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52129666#opinia52129666

 

Skupiamy się na wydarzeniach, wraz z głównym bohaterem próbujemy rozwikłać zagadkę i chociaż rozwiązanie wydaje się łatwe, zakończenie wywraca nasze skrupulatnie ułożone teorie do góry nogami.

- Lea Reynold, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52115416#opinia52115416

 

I wtedy w trakcie czytania „Pacjenta” przychodzi chwila rozmyślań – jesteście z nim w jednym zakładzie. Nikt nie ucieknie, nikt nie ma broni, a Was i tak mają za wariatów.

- Carline1991, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52101879#opinia52101879

 

Po przeczytaniu książki jesteśmy zmuszeni do rozmyślań nad tym, kim tak naprawdę jesteśmy i co jesteśmy w stanie zrobić kiedy postawi się nad pod murem.

- Katjuszaczyta, Lubimyczytac.pl http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4883049/pacjent/opinia/52130359#opinia52130359

 

Wszyscy bohaterowie są zwyczajnymi ludźmi, którzy znaleźli się w niełatwej sytuacji. Ich normalność jest równie przytłaczająca, jak zbrodnie ukazane w powieści, bo dają czytelnikowi świadomość, że podobne sytuacje dzieją się w naszym świecie, świecie prawdziwym. […] To karuzela wrażeń dla czytelnika – po prostu majstersztyk.

- Nasz Książkowir, Blog Nasz Książkowir https://naszksiazkowir.blogspot.com/2019/05/sebastian-fitzek-pacjent.html

Dlaczego tu jest tak zimno?
Choć Miriam przekroczyła właśnie próg piekła, tu na dole panował
ziąb. Piwnica bez okien miała wilgotne ceglane ściany,
które pokrywała czarna pleśń, jak rak pokrywa oskrzela palacza
tytoniu.
– Uwaga – ostrzegł policjant, wskazując jej głowę, którą musiała
pochylić, żeby w przejściu do kotłowni nie zawadzić o rurę
kanalizacyjną. A Miriam miała przecież tylko metr sześćdziesiąt
pięć wzrostu. Nie mogła się równać z Tramnitzem, który wyglądał
o wiele zbyt atrakcyjnie jak na tak przerażającą sytuację. Miał
szerokie barki, wysokie czoło, szczupłą, ale muskularną budowę.
Był jak stworzony do zdjęcia na tytułową stronę berlińskiego
kalendarza policyjnego, gdyby taki istniał. Ale tu, na dole, jego
blond fryzura w stylu „znowu się nie wyspałem” zbierała kurz
i pajęczyny, bo głową dosięgał do piwnicznego stropu. Domek
na skraju Grunewaldu pochodził z lat dwudziestych zeszłego
wieku. W tamtych czasach tutejsi ludzie widocznie byli niżsi.
I na pewno nie tacy źli jak ostatni mieszkaniec tego domu.
Chociaż, kto wie?
Miriam przełknęła ślinę i starała się przypomnieć sobie, jak
ma na imię ten uprzejmy policjant, który przyjechał po nią
i przywiózł ją tutaj.
Nie, żeby to miało jakieś znaczenie. Próbowała tylko zająć
myśli czym innym. Ale nie udawało się jej skierować ich na coś
8
neutralnego. Nie tu, w tej piwnicy cuchnącej krwią, moczem
i strachem.
I śmiercią.
Tramnitz odczepił czerwono-białą taśmę przyklejoną przez
ekipę zabezpieczającą ślady na krzyż w otwartej framudze drzwi
i zagradzającą dostęp do miejsca zbrodni. Widniały na niej powtarzające
się słowa BLOKADA POLICYJNA, czarnymi literami
na dwubarwnym tle.
Ale Miriam przeczytała: „NIE IŚĆ DALEJ! NIE PATRZEĆ!”
– Proszę posłuchać. – Komisarz pocierał nerwowo trzydniowy
zarost. W świetle zakurzonej piwnicznej lampy wyglądał, jakby
był chory na żółtaczkę. – Właściwie nie wolno nam tu przebywać.
Miriam chciała jednocześnie przytaknąć i pokręcić przecząco
głową (nie, nie wolno nam; ale: tak, ja muszę to zrobić), co w rezultacie
sprawiło, że jej tułów wykonał dziwny ruch.
– Kiedy ja chcę to zobaczyć – odezwała się.
Powiedziała „to”, jakby chodziło o jakiś przedmiot. Nie zdobyła
się, żeby nazwać grozę po imieniu. Bo byłoby to jej imię.
– Przekraczam w tej chwili swoje uprawnienia. Miejsce zbrodni
jeszcze nie jest dostępne, a ten widok…
– Nie może być gorszy od tego, który mam w głowie – powiedziała
ledwo słyszalnie Miriam. – Proszę, ja muszę to zobaczyć
na własne oczy.
– Dobrze, ale uwaga! – Policjant ostrzegł ją po raz drugi, wskazując
teraz na stopnie przed nimi. Drewniane schodki zaskrzypiały
sucho pod jej sportowymi butami. Tramnitz odciągnął na bok
mleczną plastikową płachtę niby zasłonę prysznica. Znajdował
się za nią jakby przedsionek piwnicy, wykorzystywany prawdopodobnie
przez właściciela jako przebieralnia czy garderoba,
i dopiero kilka kroków dalej przez przymknięte drzwi przeciwpożarowe
wchodziło się do piekła.
9
Mundur listonosza wisiał porządnie na wieszaku na miedzianym
przewodzie. Obok stał dwukołowy wózek z paczkami.
– A więc jednak – wyrwało się Miriam.
Tramnitz kiwnął głową. Zamrugał, jakby dostał mu się do
oczu kurz unoszący się w zatęchłym powietrzu.
– Pani podejrzenia się potwierdziły.
Boże wielki.
Miriam chwyciła się za gardło, niezdolna przełknąć ślinę, usta
miała wyschnięte.
Kiedy policja mimo upływu tygodni wciąż jeszcze nie natrafi
ła na ślad Laury, Miriam na własną rękę podjęła poszukiwania
córki. Przepytała raz jeszcze wszystkich sąsiadów, wszystkich
pracowników sklepów w okolicy placu zabaw w Dzielnicy Szwajcarskiej,
na którym jej córkę widziano po raz ostatni.
Była tam pewna starsza lokatorka, z lekką demencją, której
gadania widocznie nikt nie wziął na serio albo nikt się nie zastanowił
nad jej słowami, co było o tyle zrozumiałe, że w trakcie
mówienia bardzo szybko traciła wątek i zaczynała pogrążać się
we wspomnieniach. W każdym razie kobieta powiedziała, że
w dniu uprowadzenia widziała pocztowego doręczyciela. Zrobiło
jej się go żal, bo nikt mu nie pomógł taszczyć tego mnóstwa
paczek, które musiał zabrać z powrotem i wracać z nimi kawał
drogi od bloku przy ulicy Altdorfer aż do swojej furgonetki DHL,
bo nie zastał odbiorców w domu. Potem zaczęła opowiadać, że
ten człowiek przypominał jej siostrzeńca, co nie przysporzyło
wiarygodności jej słowom.
A jednak to ona dostarczyła najważniejszej wskazówki!
– On rzeczywiście był przebrany za doręczyciela – potwierdził
Tramnitz i lekko trącił nogą stos paczek wysokości z półtora
metra, ułożony na dwukołowym wózku przy ścianie. Była
najpierw zdumiona, a potem przerażona, kiedy stos w całości się
przewrócił, mimo że policjant ledwo go tknął.
10
– Papier mâché – oznajmił Tramnitz. – W środku nic nie ma.
Była to pusta wewnątrz atrapa.
Wysokości metr pięćdziesiąt.
Dość miejsca dla siedmiolatki.
– Laura – jęknęła Miriam. – Moje dziecko. Co on z nią zrobił?
– Odurzył ją, żeby ukrytą w tej atrapie bez przeszkód zawieźć
do swojego dostawczaka. Proszę za mną.
Silne ręce Tramnitza odsunęły drzwi przeciwpożarowe, na
których z zewnątrz widniała stara nalepka sklepu muzycznego
Sound & Drumland. Czy to możliwe, żeby ten potwór lubił
muzykę?
Tak jak Laura?
Miriam przyszło na myśl dziecięce pianino, kupione nie dawniej
jak zeszłego lata, które w ostatnich tygodniach tak nieznośnie
cicho stało w dużym pokoju.
Za to tu na dole było nieznośnie głośno. W tej kwadratowej
piwnicy, do której właśnie weszła, Miriam zdawało się, że słyszy
krzyki swojej córki. Echo wspomnień odbij ało się od trupioszarych
ścian i wyłożonej płytkami podłogi z odpływem pośrodku.
Nad nimi kołysała się niczym nieosłonięta, spryskana białą
farbą żarówka, która wydawała się źródłem raczej cienia niż
światła.
– Co to jest? – wychrypiała Miriam, wskazując na skrzynię
stojącą przed nimi pod ścianą.
Tramnitz podrapał się po wygolonej skórze na karku i zmierzył
wzrokiem kanciasty drewniany kojec. Skrzynia spoczywała
na metalowym stole, przypominającym stół sekcyjny. Była zbita
z brązowego prasowanego drewna, miała długość około półtora
metra i szerokość trzydzieści centymetrów. W dłuższej ściance,
zwróconej w ich stronę, w odstępie mniej więcej szerokości dłoni
były wycięte dwa okrągłe otwory, nieco większe niż powierzchnia
rakietki do ping-ponga. Były obciągnięte nieprzejrzystą folią, tak
11
samo jak górna część skrzyni, Miriam nie mogła więc widzieć,
co znajduje się w jej wnętrzu.
– To inkubator – wyjaśnił Tramnitz i piekło tej piwnicy stało
się jeszcze bardziej lodowate. Miriam zrobiło się niedobrze,
kiedy pojęła, że otwory umożliwiają dotykanie tego, co się kryło
za ściankami „inkubatora”.
– Co on jej zrobił? Co on zrobił mojemu dziecku? – spytała
Tramnitza, nie patrząc na niego.
– Sprawca pracował wiele lat na oddziale wcześniaków, dopóki
nie został stamtąd wyrzucony za nieobyczajne zachowanie.
Nigdy tego nie przebolał. Tu na dole stworzył sobie własny
oddział noworodków.
– Po co?
Miriam podeszła o krok bliżej, wyciągnęła rękę, ale dłoń za
bardzo jej się trzęsła. Nie była w stanie nic zrobić. Jakby „inkubator”
otaczało pole magnetyczne, tym silniej odpychające jej
palce, im bardziej się zbliżały, żeby zerwać folię.
Tramnitz podszedł do niej od tyłu. Dotknął lekko jej ramienia,
odchrząknął.
– Czy pani naprawdę tego chce?
Kiwnęła głową, zamiast uciec z krzykiem.
Policjant zerwał plastikową folię z „inkubatora”, a Miriam nie
zdążyła wystarczająco szybko zamknąć oczu. Zobaczyła, a obraz
grozy odcisnął piętno w jej pamięci jak rozżarzone żelazo odciska
znak na skórze zwierzęcia.
– Laura – wydusiła, dysząc ciężko, bo nie było wątpliwości.
Ciało było wprawdzie przysypane absorbującym zapachy żwirkiem
dla kotów, a pod szeroko otwartymi oczami wiły się już
robaki, ale Miriam poznała ją: po dołeczku na brodzie, znamieniu
obok prawej brwi, po spince do włosów z księżniczką Lillifee
poskramiającą krnąbrny kucyk.
– Dbał o nią.
12
– Że co?
Miriam była duchem oddalona o lata świetlne od wszelkiego
rzeczywistego życia, pogrążona w morzu bólu i udręki. Słowa
policjanta wdarły się do jej świadomości jak z innego wymiaru
i nie miały sensu.
– Dawał jej pożywienie, lekarstwa, ciepło. I miłość.
– Miłość?
Miriam pomyślała, że chyba straciła rozum.
Odwróciła się do Tramnitza i spojrzała na niego. Za zasłoną
z jej łez atrakcyjna, symetryczna twarz policjanta rozmywała się
jak za ścianą deszczu.
Ku swemu przerażeniu usłyszała jego gardłowy rechot.
– O, jest dużo lepiej, niż miałem nadzieję. Ten wyraz pani
twarzy!
W tym momencie Miriam miała pewność, że nie ma już Boga.
Jest już tylko ona, trup Laury i diabeł tuż przed nią.
– Nie jest pan żadnym policjantem – chciała jeszcze wykrzyczeć.
– To pan zrobił! To pan uprowadził moje dziecko, torturował
je i zamordował!
Ale wszystkie te słowa już nie wydobyły się z jej ust, bo między
oczy Miriam wbiła się siekiera.
Ostatni dźwięk, jaki usłyszała w tym życiu, to był bolesny
trzask, jakby cały las suchych gałęzi łamał się w jej uszach, przez
co przebij ał się już tylko odrażający rechot Guida Tramnitza,
kiedy zadawał ciosy. Raz za razem.
I znowu.
Aż wszystko wokół niego i niej stało się jedną jedyną czerwoną
mgłą, a potem ostatnim, gwałtownym bólem. Potem nie
było już nic.
Nie było już nawet czerni.