Powiedz „tak” markizowi

Rozdział 1
– Och, panno Whitmore, tu jest po prostu okropnie!
Wysiadając z powozu, Clio ogarnęła spojrzeniem wąską brukowaną uliczkę między dwoma składami handlowymi.
– To zwykły miejski zaułek, Anno.
– Cuchnie krwią. Boże wielki, zamordują nas tutaj!
Clio ukryła uśmiech. Jej pokojówka nie tylko po mistrzowsku posługiwała się lokówką, ale miała też niezrównaną, dramatyczną wyobraźnię.
– Nikt nas nie zamorduje – uspokoiła ją i po chwili zastanowienia dodała: – A przynajmniej nie dzisiaj.
Panna Clio Whitmore pochodziła z dobrej rodziny, była doskonale wykształcona i wychowana, a do tego zaręczona z najbardziej obiecującym młodym dyplomatą w kraju. Nikt by się po niej nie spodziewał, że będzie się o północy przekradać podejrzanymi zaułkami z nienaładowanym pistoletem w kieszeni, poszukując najgorszego nicponia w całym Londynie.
Nie, to byłoby nie do pomyślenia.
W związku z tym, kiedy Clio wybrała się na poszukiwanie najgorszego nicponia w całym Londynie, odczekała do południa, wmaszerowała w podejrzane zaułki w towarzystwie lokaja, pokojówki i bynajmniej nie starała się skradać. Broni też ze sobą nie wzięła.
Na co by jej się to zresztą zdało? Zważywszy, że człowiek którego szukała, miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, ważył sto kilo i był zawodowym bokserem, pistolet – i to w dodatku nienabity – na nic by jej się nie przydał. Jego pięści były znacznie bardziej zabójczą bronią, i mogła mieć tylko nadzieję, że będą po jej stronie.
Rafe, proszę cię, weź moją stronę. Ten jeden jedyny raz.
Poprowadziła swój oddziałek zatęchłym, wąskim zaułkiem, starannie unosząc koronkowy skraj sukni i uważając, by obcasy półbucików nie uwięzły między nierównymi brukowcami.
Anna przeskakiwała z kamienia na kamień, wybierając najczyściejsze.
– Dlaczego drugi syn markiza skończył w takim miejscu?
– Z własnej woli. Tego akurat możesz być pewna. Lord Rafe wiele lat temu wzgardził londyńską socjetą. Uwielbia wszystko, co prostackie i brutalne.
Clio zamyśliła się w duchu. Ostatni raz widziała Rafe’a Brandona, swojego przyszłego szwagra, kiedy leczył się z ciężkich ran. Nie tylko odniesionych w walce, która zakończyła się najgorszą – i jedyną – klęską w jego karierze, ale również psychicznych – po nagłej śmierci ojca.
Był wtedy załamany. Upadł naprawdę nisko. Ale nie aż tak nisko jak teraz.
– Jesteśmy na miejscu. – Zastukała do drzwi i zawołała: – Lordzie Rafe? Jest pan tutaj? Tu panna… – ugryzła się w język. W takich miejscach lepiej nie przedstawiać się za głośno. – Zajmę panu ledwie parę minut.
Chodzi przecież tylko o podpis. Ścisnęła w garści plik papierów.
Żadnej odpowiedzi.
– Nie ma go w domu – stwierdziła Anna. – Panno Whitmore, wracajmy już, proszę. Najwyższy czas, jeśli mamy przed północą dotrzeć do Twill Castle.
– Jeszcze chwilę.
Clio przysunęła się do drzwi. W środku ktoś był. Słyszała szuranie krzesła przesuwanego po podłodze. I głuche uderzenia.
Był w domu. Tylko nie chciał jej wpuścić.
Przyzwyczaiła się do tego, że traktowano ją jak powietrze. Narzeczeństwo ją tego nauczyło.
Kiedy skończyła siedemnaście lat, lord Piers Brandon, przystojny, szarmancki następca markiza Granville poprosił ją o rękę, ku radości obu rodzin, które od dawna sobie tego życzyły. Uklęknął przed nią w salonie w Whitmore i wsunął jej na palec pierścionek z rubinem. Clio wydawało się wtedy, że to piękny sen.
Okazało się, że jest pewien haczyk. Piers niedawno rozpoczął obiecującą karierę w służbie dyplomatycznej, a Clio była zbyt młoda, by przejąć zarządzanie całym majątkiem. Mają przecież mnóstwo czasu, oświadczył jej wybranek. Nie będzie miała nic przeciwko długiemu narzeczeństwu, prawda?
– Skądże znowu – odpowiedziała.
Z perspektywy czasu zrozumiała, że powinna jednak wtedy udzielić innej odpowiedzi. Na przykład takiej: „Jak długiemu?”.
W osiem samotnych lat później dalej czekała na ślub.
Do tego czasu jej sytuacja stała się obiektem publicznych drwin. Brukowce nazywały ją Panną Niedoczekalską. Wszyscy plotkowali na jej temat. Z jakiego to powodu jego lordowska mość tak zwleka z powrotem do kraju i stanięciem
do ołtarza? Czy to ambicja, czy obowiązkowość, czy jakieś rozrywki na boku?
Na przykład związek z jakąś zagraniczną kochanką?
Nikt tego nie wiedział na pewno. Z samą Clio włącznie. Naturalnie, zbywała żartami plotki i drwiny, ale w duchu…
W duchu cierpiała. I była kompletnie osamotniona.
Dzisiaj z tym skończy. Raz na zawsze. Od tej chwili przestaje być Panną Niedoczekalską.
Nacisnęła mosiężną klamkę i otworzyła drzwi.
– Zostańcie tutaj – poleciła służącym.
– Panno Whitmore, przecież to…
– Nic mi się nie stanie. Wiem, on ma okropną reputację, ale przecież znamy się od dziecka. Spędzałam wakacje w domu jego rodziców i jestem zaręczona z jego bratem.
– Mimo wszystko… panno Whitmore… Powinniśmy ustalić sygnał – nalegała Anna.
– Sygnał?
– Ostrzegawcze słowo, które pani wykrzyknie w niebezpieczeństwie. Na przykład „Tanger” albo… albo na przykład „winorośl”.
Clio spojrzała na nią z rozbawieniem.
– A staromodne „pomocy” nie wystarczy?
– No… chyba raczej nie.
– Dobrze. – Uśmiechnęła się, nie mogąc znieść rozczarowania na twarzy swej służącej. – W takim razie winorośl.
Weszła w półmrok korytarza, a potem do pustego, wysokiego pomieszczenia. To, co tam zobaczyła, sprawiło, że krew zastygła jej w żyłach.
Och, winorośl… – mruknęła pod nosem.
Zamrugała i zmusiła się, by spojrzeć drugi raz. Może to wcale nie był on.
Ale tego profilu nie pomyliłaby z żadnym innym. Krzywa linia nosa, połamanego w wielu walkach. Gęste, ciemne włosy, mocny zarys szczęki, imponujące, szerokie bary… To był lord Rafe Brandon we własnej osobie, przycupnięty na belce, kilka metrów nad podłogą. Trzymał w dłoniach sznur i starannie mocował go do belki. Drugi koniec był już zawiązany w pętlę.
Szubieniczną pętlę.
Rzeczywiście się załamał, tak jak się spodziewała.
Za chwilę zrobi mu się jeszcze gorzej.
Przyszła w ostatniej chwili.
Jej serce zabiło mocniej, w panice.
– Milordzie, nie rób tego. Nie warto.
Spojrzał na nią.
– Panna Whitmore?
– Tak. To ja.
Podeszła powoli, unosząc otwartą dłoń w geście pojednania.
– Panna Whitmore. Clio. Wiem, że nieraz się różniliśmy. A raczej, wszystko nas różniło. Ale jestem tu dla ciebie. I błagam cię, przemyśl to jeszcze raz.
– Przemyśl? – Rzucił jej twarde spojrzenie. – Chcesz mnie powstrzymać przed…
– Tak. Nie rób czegoś, czego będziesz potem żałował. Masz po co żyć.
Zatrzymał się.
– Nie mam żony ani dzieci. Moi rodzicie nie żyją. Z bratem nie rozmawiałem prawie od dziesięciu lat.
– Ale masz przyjaciół, prawda? I wiele pięknych cech.
– Jakich mianowicie?
Do licha. Clio powinna się tego spodziewać. Przebiegła myślą wszystko, czego dowiedziała się o jego życiu w ostatnich latach. Głównie z gazet, więc były to okropne rzeczy. Rafe Brandon był bezlitosny na ringu i bezwstydny poza nim. Jego wytrzymałość w łożu była legendarna, podobnie jak szybkość w walce. Dlatego nosił przydomek Zaprzedany Diabłu.
– Siła – powiedziała w końcu. – To piękna cecha.
Mocniej zacisnął węzeł.
– Woły też są silne. Ale mimo to idą na rzeź, kiedy już nie dają rady ciągnąć wozów.
– Nie mów tak. Wprawdzie straciłeś tytuł mistrzowski, ale nie stałeś się przez to bezwartościowym człowiekiem. – Gorączkowo szukała w myśli argumentów. – Przypominam sobie, że przekazałeś swoją nagrodę na fundusz wdów po poległych żołnierzach. Czy to prawda?
– Pewnie tak.
– Widzisz. Miłosierdzie to najpiękniejsza cnota.
Skończył węzeł i pociągnął go, żeby sprawdzić, czy dobrze trzyma.
– To na nic. Przypadkowy dobry uczynek nie zrównoważy moich grzechów. Weźmy na przykład te wszystkie kobiety, które uwiodłem…
– Ja… – Do licha. Jak tu rozmawiać na głos o takich rzeczach? – Ja… jestem pewna, że niektórym się to podobało.
Zaśmiał się. Ledwie słyszalnie, ironicznie – ale jednak się zaśmiał.
To dobry znak, prawda? Ludzie nie wieszają się przecież ze śmiechem na ustach. Wprawdzie śmiał się z niej, ale nie powinna się tym teraz przejmować.
– Zapewniam cię, moja panno Whitmore, że wszystkim się podobało.
Opuścił linę na dół, a potem zsunął się z belki i wylądował tuż przed nią. Był bosy, ubrany w szare spodnie i płócienną koszulę, rozpiętą pod szyją. Spojrzenie zielonych oczu rzucało jej wyzwanie, by zapomniała o przyzwoitości… na wiele skandalicznych sposobów.
A to przekorne skrzywienie ust?
To była drwina, bo wiedział, że ona się na to nie odważy.
– Może pani spokojnie odetchnąć – zapewnił ją. – Nie działo się tu nic drastycznego.
Skorzystała z jego rady. Powietrze napłynęło do płuc. Co za ulga…
– Skąd miałam to wiedzieć? Siedział pan na belce, i w dodatku ten sznur z pętlą… – Wskazała gestem dowody. – Co innego mogłoby to oznaczać?
Bez słowa poszedł w drugi koniec pokoju. Podniósł z podłogi płócienny worek z hakiem na czubku. Zaczepił go na linie i mocno zacisnął pętlę.
– Tak wygląda trening. – Uderzył w worek, żeby jej pokazać o co chodzi. – Rozumie pani teraz?
Zrozumiała. I poczuła się nieprawdopodobnie głupio. Kiedy byli mali, Rafe zawsze jej dokuczał, ale ze wszystkich jego sztuczek ta była chyba najgorsza.
– Przepraszam, że pani popsułem zabawę – powiedział.
– Mnie?
– To ulubiona kobieca rozrywka. Wszystkie próbujecie ocalić mnie przed samym sobą. – Popatrzył na nią z wyższością, przechodząc tuż obok.
Zarumieniła się. Łagodnie mówiąc, bo to słowo sugeruje delikatne zabarwienie skóry, a ona czuła, jak pali ją skóra na policzkach. Pewnie po prostu zrobiła się czerwona jak burak.
Co za podły, złośliwy typ.
Kiedyś w dzieciństwie widziała we wsi bójkę na pięści. Jakiś człowiek kupujący orzechy oskarżył sprzedającego, że oszukuje na wadze. Zaczęli się kłócić, krzyczeć i w końcu przepychać. Nigdy nie zapomni, jak w jednej chwili atmosfera zgęstniała. Wszyscy wokół to poczuli. W powietrzu zapachniało niebezpieczeństwem.
Nigdy więcej nie widziała bójki. Ale podobne emocje zawsze ogarniały ją w bliskości Rafe’a Brandona. Tak jakby nosił je ze sobą, niby walizkę albo laskę. Tylko że w jego przypadku to było napięcie i brutalna siła, którą ledwie trzymał na wodzy. Poczucie niebezpieczeństwa połączone z oczekiwaniem. I ryzyko, że w każdej chwili zasady współżycia społecznego mogą się obrócić wniwecz.
Jego podboje sercowe nie były żadną tajemnicą. Na jego widok tasiemki od gorsetów same się rozwiązywały.
– Myślałam, że pan zrezygnował z płatnych walk – powiedziała tylko.
– Wszyscy tak myślą. Właśnie dlatego mój powrót do sportu będzie taki sensacyjny. I opłacalny.
Był w tym jakiś pokrętny sens, pomyślała.
– A teraz proszę o wyjaśnienie. – Skrzyżował ramiona na piersi. Te potężne, mocarne ramiona. – Co tu pani robi, do licha? Powinna pani mieć dość rozsądku, żeby nie zjawiać się samotnie w takiej okolicy.
– Owszem, mam i wcale nie przyszłam tu sama. Na zewnątrz czeka dwójka służących. – Głupi impuls kazał jej dodać: – I uzgodniliśmy sygnał.
Czarna brew powędrowała do góry.
– Sygnał.
– Właśnie tak. Sygnał – potwierdziła i zaatakowała go, żeby zamknąć temat. – Nie musiałabym tu przychodzić, gdyby można było się z panem skontaktować w inny sposób. Próbowałam znaleźć pana w Harrington.
– Już tam nie wynajmuję pokojów.
– Tak mi powiedzieli i podali ten adres. – Ruszyła za nim do części budynku, która wyglądała na mieszkanie. – Naprawdę pan tu nocuje?
– Kiedy trenuję. Żeby się nie dekoncentrować.
Clio rozejrzała się. Widziała w życiu niewiele kawalerskich mieszkań, ale zawsze wyobrażała sobie, że panuje w nich nieporządek i zapach niemytych przedmiotów – naczyń, tkanin i ciał.
Skład, w którym zamieszkiwał lord Rafe, nie pachniał brzydko. Trocinami, kawą i nutą olejku golteriowego… Ale umeblowanie było naprawdę spartańskie. W kącie dostrzegła proste łóżko, kilka półek i niewielki stolik z dwoma stołkami.
Lord Rafe wziął z kredensu dwa kubki i postawił je na stole. Do jednego nalał nieco sherry. Do drugiego wsypał resztki kawy ze słoika, dodał jakiś aromatyczny syrop z tajemniczej brązowej butelki i wbił trzy surowe jajka.
Obserwowała z dziwną fascynacją, jak mieszał śliską masę widelcem.
– Chyba pan tego nie…
– Nie wypiję? – Podniósł kubek, wychylił zawartość jednym łykiem i z trzaskiem odstawił go na stół. – Trzy razy dziennie.
– Aha.
Podsunął jej sherry.
– To dla pani. Zdaje się, że dobrze pani zrobi.
Clio patrzyła na kubek, czując jak zbiera jej się na wymioty.
– Dziękuję.
– Nie mam nic lepszego. Jak pani widzi, jestem nie najlepiej przygotowany do przyjmowania towarzyskich wizyt.
– Nie zajmę panu dużo czasu, obiecuję. Przyszłam tylko po to, by…
– Dać mi zaproszenie na wesele. Przykro, ale nie skorzystam.
– Co takiego? Nie. To znaczy… Słyszał pan zatem, że lord Granville w końcu wraca z Wiednia.
– Owszem, słyszałem. Również i o tym, że pozwolił pani zaplanować najbardziej ekstrawaganckie wesele, jakie pani przyjdzie do głowy. Sam się podpisałem pod kredytem.
– Owszem. Skoro mówimy o podpisach… – Clio zacisnęła palce na pliku papierów, który miała w dłoni.
Odszedł od stołu.
– Proszę się streszczać. Nie mam czasu na pogawędki.
Zatrzymał się pod belką, zawieszoną o metr nad jego głową.
Doskoczył do niej jednym błyskawicznym ruchem, a potem zaczął się podciągać na rękach.
Bez końca.
– Proszę mówić dalej – zachęcił ją, dotykając belki brodą. – Mogę rozmawiać w tej pozycji.
On może i mógł, ale Clio miała trudności. Nie była przyzwyczajona do prowadzenia konwersacji z mężczyzną w negliżu, prężącym mięśnie podczas ćwiczeń. Całe jej ciało mruczało z emocji.
Uniosła do ust kubek i pociągnęła ostrożny łyk.
Pomogło.
– Pewnie pan nie słyszał, ale kilka miesięcy temu zmarł mój wujek Humphrey. – Machnięciem ręki powstrzymała go od składania kondolencji. – To nie była nagła śmierć. Dożył późnej starości. Ale ten kochany człowiek zostawił mi coś w spadku. Zamek.
– Zamek? – Rafe wydał basowy pomruk i podciągnął się po raz kolejny. Zastygł na belce, napinając mięśnie, by utrzymać pozycję. – Rozumem, że to jakaś kupa cegieł na wrzosowisku, obciążona długami.
– Szczerze mówiąc, nie. Znajduje się w hrabstwie Kent i jest bardzo piękny. Należał do majątku osobistego wuja. Pewnie pan sobie przypomina, że był hrabią Lynforth.
Wielki Boże, zaczynam gadać głupoty. Weź się w garść, Clio.
– Zatem będzie to świetne miejsce na ślub – powiedział Rafe z wysiłkiem.
– Może i tak. Kiedyś. Dla kogoś. Dzisiaj właśnie tam jadę i zatrzymałam się tu po drodze, żeby…
– Słucham.
Podciągnął się wyżej.
– …żeby właśnie…
– …poprosić o pieniądze.
Podciągnął się jeszcze raz.
– Mówiłem już, że może pani wydać na ślub tyle, ile pani sobie życzy. Proszę przesyłać rachunki administratorom mojego brata.
Clio zacisnęła powieki i otworzyła je znowu.
– Lordzie Rafe, proszę, czy mógłby pan na moment przestać…
– …kończyć za panią zdania?
Stłumiła gniewne warknięcie.
Zatrzymał się w połowie ćwiczenia.
– Proszę mi tylko nie mówić, że czegoś nie zrozumiałem.
Szczerze mówiąc, sama nie wiedziała, jak ma mu to powiedzieć. To było najtrudniejsze.
Za to on mówił dalej.
– Tak jak już pani wyjaśniałem, trenuję. – Każde swoje zdanie podkreślał, podciągając się na belce. – Tak się zachowują zawodowi bokserzy. Koncentrujemy się. Przewidujemy ruch przeciwnika. Reagujemy. Jeśli panią to drażni, proszę być mniej przewidywalną.
– Odwołuję wszystko – wyrzuciła z siebie. – Ślub, zaręczyny. Wszystko.
Zeskoczył na podłogę.
Powietrze wokół nich niemal strzelało iskrami.
Mroczny wyraz jego twarzy powiedział Clio, że tego akurat nie przewidział.