Rozdział 1
LAUREL

Nie mogłam przestać się wpatrywać w zjawiskowy pierścionek na lewej dłoni. Był doskonały, jak Wyatt. Wprawdzie powiedziałam rodzicom, że nikt nie jest idealny, nawet on, ale w moich oczach taki właśnie był.
– Będę na niego patrzeć bez końca, jest cudowny – powiedziałam i się uśmiechnęłam.
– Dobrze, o to chodziło. Masz patrzeć i pamiętać, jak bardzo cię kocham. Nawet gdy mnie nie będzie obok – oznajmił poważnie.
– Ja też cię kocham. – Pocałowałam go w usta. Cały czas staliśmy nad brzegiem oceanu. – Będę musiała zmienić nazwisko? – Uniosłam pytająco brew.
Uśmiechnął się lekko.
– Oczywiście, że tak.
– A jeśli nie będę chciała?
– Dlaczego miałabyś nie chcieć? Nie podoba ci się nazwisko Coleman?
– Podoba. Ale Holloway lepiej brzmi.
Zmrużył oczy.
– Przykro mi, ale będziesz się nazywała Coleman.
– Co ty powiesz? Może jeszcze będę musiała dodać do tekstu przysięgi małżeńskiej obietnicę posłuszeństwa?
Zaśmiał się.
– Nie obraziłbym się, ale wiem, że nie ma cudów.
– Tak naprawdę – zaczęłam i objęłam go za szyję – nie mogę się doczekać, aż będę mogła się podpisywać jako Laurel Coleman.
– Czyli tylko się ze mną droczyłaś?
– Jasne! Lubię cię od czasu do czasu powkurzać.
Musnął ustami moje wargi.
– Bardzo zabawne. Już się szykowałem na wojnę.
– Wojny też będą, żebyś się nauczył, kto zawsze wygrywa.
– Nie bądź taka pewna siebie, skarbie. – Uśmiechnął się szeroko.
– Tego akurat jestem pewna. W końcu szczęśliwa żona to szczęśliwy dom! – Nie mogłam powstrzymać pełnego satysfakcji uśmieszku.
– W co ja się pakuję? – westchnął.
– W życie pełne miłości i szczęścia! – oznajmiłam triumfalnie i pocałowałam jego miękkie wargi. – Idziemy powiedzieć naszym świeżo poślubionym przyjaciołom?
– Oczywiście! Cały świat musi się dowiedzieć, że się zgodziłaś! – Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
Trzymając się za ręce, wróciliśmy do pięknie udekorowanego białego namiotu i rozejrzeliśmy się za Craigiem i Maddy, ale nigdzie ich nie było. Poszliśmy więc do baru napić się drinka.
– Doktor Finn? – zaczepiłam stojącego tam mężczyznę.
– Laurel Holloway! – Pocałował mnie w policzek. – Jak się masz?
– Świetnie. To mój… – Zerknęłam na Wyatta i uśmiechnęłam się radośnie. – Narzeczony, Wyatt Coleman. Wyatt, poznaj doktora Jamiesona Finna. Kilka lat temu pisałam o nim artykuł.
– Miło mi. – Wyatt też się uśmiechnął i wymienili uścis­ki dłoni. – Jest pan lekarzem jakiej specjalizacji?
– Neurochirurgiem.
– Skąd znasz Craiga i Maddy? – dociekałam.
– Od dawna znam ją i jej rodzinę. Pracowałem z jej ojcem w szpitalu. A tak w ogóle, widziałaś gdzieś młodych? Dopiero wpadłem, operacja się przedłużyła.
– My też ich szukaliśmy. Pewnie robią gdzieś zdjęcia.
– A ty skąd ich znasz? – spytał, popijając drinka.
– Robiłam z Craigiem wywiad dla czasopisma, dla którego pracuję. Przy okazji się zaprzyjaźniliśmy. W zasadzie – tu uśmiechnęłam się triumfalnie – to ja wyswatałam go z Maddy.
– Serio? Dobra robota! Czyli nie pracujesz już w „Seattle Times”?
– Nie! – wtrącił się dumnie Wyatt. – Odkupiłem magazyn od „Seattle Times” i ściągnąłem ją do Nowego Jorku.
– Niech zgadnę. – Jamieson uśmiechnął się domyślnie. – Z tobą też robiła wywiad?
– Tak. I nie mogłem jej wypuścić.
– I teraz się zaręczyliście?
– Tak! – Z zachwytem wyciągnęłam rękę. – Oświadczył się dosłownie pół godziny temu.
– Wow! Gratuluję! – powiedział Jamieson. – To też temat na niezły reportaż! – Wskazał na nas.
Rozległy się dźwięki wolnej melodii i Wyatt wziął mnie za rękę.
– Przepraszam, doktorze, ale muszę zatańczyć z narzeczoną.
– Oczywiście. – Jamieson się uśmiechnął i skinął głową.
Wyatt poprowadził mnie na parkiet i objął.
– Spałaś z nim? – spytał.
– A co? Jesteś zazdrosny?
– Nie. Tylko ciekawy. Jest przystojny i chyba cię lubi.
– Fakt, jest smakowity. I czy można mnie nie lubić? – droczyłam się z nim. – Ale ma dużo problemów z sobą. Jeśli myślisz, że my jesteśmy potrzaskani, to nie znasz jego historii. Ale to geniusz, dosłownie. Zdobył mnóstwo nagród.
– Jakich?
– A jakich nie? Kiedy robiłam z nim wywiad, jako najmłodszy lekarz w historii objął duży oddział w Cedars-Sinai oraz został wybrany do National Academy of Sciences’ Institute of Medicine. Zdał na uniwersytet Harvarda jako piętnastolatek i z wyróżnieniem zakończył studia w college'u i szkole medycznej.
– Rany.
– Właśnie. Geniusz, mówiłam. – Pocałowałam Wyatta w usta.
– Ile ma lat? Nie wygląda na więcej niż trzydzieści parę.
– Poczekaj, jak robiłam z nim wywiad, miał trzydzieści jeden, więc teraz musi mieć trzydzieści trzy.
– I nie spałaś z nim?
– Nie. Ale nawet gdyby, nie masz nic do gadania, bo wtedy cię jeszcze nie znałam. Skończyłeś przesłuchanie? – Uśmiechnęłam się lekko.
– Tak. Spójrz, wrócili Craig i Maddy.
Skończyliśmy tańczyć i podeszliśmy do nich i do Finna.
– Poznajcie się! – zawołałam radośnie i wyciągnęłam rękę.
– O mój Boże! – pisnęła Maddy i przytuliła mnie. – Gratuluję!
– Dziękuję. – Odwzajemniłam uścisk.
Craig pogratulował Wyattowi i szybko się objęli, a potem popatrzył na mnie i szeroko się uśmiechnął.
– Tak się cieszę! – On też mnie mocno przytulił. – Już to mówiłem, ale popatrz, ile się zmieniło! – szepnął mi do ucha.
– Dzięki.
– Przy okazji chciałbym wam przedstawić…
– Już się znamy – przerwałam z uśmiechem. – Parę lat temu robiłam z nim wywiad.
– O rany! Jaki świat jest mały! – stwierdziła Maddy.
Do hotelu wróciliśmy dopiero o północy. Ledwie zdołaliśmy przejść przez próg. Zostawiliśmy za sobą ślad rozrzuconych ubrań i zniknęliśmy w sypialni, żeby porządnie uczcić zaręczyny.