Nożownik

Prolog

Nowy Jork, jesień 1910

Medick nie żyje!

Jackson Barrett wpadł do garderoby Johna Buchanana z butelką koniaku, którą trzymali na premiery i pochlebne recenzje.

Buchanan czernił sobie twarz do dzisiejszej roli Otella; Barrett grał Jaga. Rzucił kredkę do charakteryzacji i wykrzyknął radośnie:

– To najlepsza wiadomość od roku!

Nie miał nic do Medicka. Tamten solidny aktor nieoczekiwanie się wzbogacił dzięki podwójnej roli tytułowej doktora Jekylla i pana Hyde’a z noweli Roberta Louisa Stevensona w starej adaptacji Mansfielda i Sullivana. Ale po jego nagłej śmierci została żyła złota i planowali ją zdobyć dzięki uwspółcześnionej wersji Jekylla i Hyde’a, która zarobi pieniądze na Broadwayu i umożliwi najbardziej dochodowe tournée po kraju od czasu Ben Hura.

Stuknęli się kieliszkami i wykrzyknęli toasty.

– Barrett i Buchanan…

– Przedstawiają…

– Doktora Jekylla i pana Hyde’a!

Ledwo zwilżyli usta koniakiem. Zbyt ciężko pracowali jako szefowie swojego zespołu teatralnego, żeby pić, i wstrzemięźliwość pozwalała im zachować młodzieńczość. Wysocy i barczyści – „postawni” napisał krytyk „New York Sun” i Buchanan przypiął to nad swoim lustrem – poruszali się na scenie jak trzydziestoletni sportowcy, a nie czterdziestoparolatkowie. Jackson Barrett miał jasne włosy, John Buchanan – jego prawie bliźniak – nieco ciemniejsze, bardziej piaskowe niż złociste loki Barretta. Obaj byli gwiazdorami, spojrzenia ich niebieskich oczu podbijały serca kobiet w ostatnim rzędzie najwyższego balkonu. Mężowie tych dam uważali Barretta i Buchanana za równych gości, którym można ufać.

– Zastanawiałem się… – zaczął Barrett.

– To zawsze zły znak – przerwał mu Buchanan.

– Co ty na to, żebyśmy stale zamieniali się rolami – niech zgadują, kto jest kim. Pierwszego wieczoru ja będę Jekyllem, a…

– Następnego będziesz Hyde’em. Bilety będą się sprzedawały i może nawet się nie wypalisz.

– Będą się sprzedawały jeszcze lepiej, jeśli zdołamy namówić Isabellę Cook do powrotu na scenę.

– Rufus Oppenheim nigdy jej na to nie pozwoli.

Mąż Isabelli Cook miał pakiet kontrolny w Syndykacie Teatralnym, który trzymał w garści siedemset czołowych teatrów w kraju. Nie można było odbywać tournée pierwszą klasą bez syndykatu Rufusa Oppenheima i przepłacało się za ten przywilej.

– Dlaczego najpiękniejsza aktorka na Broadwayu wyszła za wypisz wymaluj łysego niedźwiedzia z cygarem?

– Dla pieniędzy.

– Nie pojechałaby z nami, nawet gdyby Oppenheim jej pozwolił – powiedział Buchanan. – W Jekyllu i Hydzie nie ma wystarczająco dużej roli dla „wspaniałej i uwielbianej” Isabelli.

– Właściwie to pomajstrowałem przy rękopisie – przyznał się Barrett.

– To znaczy? – zapytał ostro Buchanan, niezadowolony.

– Napisałem nową rolę dla „wspaniałej i uwielbianej”. To piękna dziedziczka Gabriella Utterson, główna postać w intrydze. Gabriella zastawia sidła na naszego przystojnego młodego Jekylla. Publiczność widzi złego Hyde’a jej oczami i boi się o nią.

Buchanan natychmiast zrozumiał. Jego wspólnik się pośpieszył, jak zwykle, ale zastąpienie nudnego narratora Roberta Louisa Stevensona piękną aktorką pierwszoplanową było doskonałym pomysłem.

– Są jakieś inne zmiany, o których powinienem wiedzieć?

– Dodałem coś wystrzałowego – odrzekł Barrett.

– Czyli?

– Samolot.

– Samolot?! A ile on będzie kosztował?

Spierali się o wydatki, odkąd otworzyli swój pierwszy teatr na Dwudziestej Dziewiątej ulicy.

– Inspicjent z Casino mówi, że kończą wystawiać On przybył z Milwaukee. Praktycznie dadzą nam swój dwupłat za darmo, jeśli zapłacimy za zabranie go z teatru. A na razie lepiej ćwicz szermierkę. Pokażemy im pojedynek, którego nigdy nie zapomną.

– Sztuka z samolotem będzie za nowoczesna na szermierkę.

– Eliksir transformacyjny wywołuje u Jekylla halucynacje. Jekyll i Hyde staczają urojony pojedynek.

– Są razem na scenie?

– Genialne, prawda? – spytał Barrett. – Dobro i zło walczą o duszę jednego i drugiego.

– Jest jeszcze coś wystrzałowego?

– Hyde ucieka metrem przed wrzeszczącym na Times Square tłumem.

– Akcja Jekylla i Hyde’a rozgrywa się w Londynie.

– Londyn jest już niemodny. Przeniosłem ją do Nowego Jorku. Jekyll mieszka w drapaczu chmur.

Buchanan się obawiał, że scenografia do ucieczki metrem będzie kosztowała majątek. Tyle że nowojorskie metro nie było złym pomysłem, biorąc pod uwagę teorię Webera i Fieldsa, że do publiczności bardziej przemawia znajome, „realistyczne” otoczenie. Byłoby zabawnie. Mogą zrobić z tego melodramat?

– Na tournée wytniemy metro.

– Nie zbywaj mnie tym swoim wycinaniem! – odparował Barrett.

– Będziemy wieźli sześćdziesiąt osób – zauważył chłodno Buchanan.

Poczerwienieli, zacisnęli zęby i zaczęli się kłócić.

– Melodramat przynosi zyski! Nie dlatego wystawiamy tego cholernego Otella?

– Cięcia oszczędzają pieniądze, żebyśmy mogli je zarabiać.

– Filmy wypierają sztuki, a publiczność teatralna uwielbia wodewil.

– Twoje wydatki nas wykończą.

– Do diabła z kosztami! Bez spektaklu leżymy.

Ich inspicjent zajrzał do pokoju i położył palec na ustach.

– Sponsorzy – szepnął.

– Dziękujemy, panie Young. Niech pan ich przyśle.

Wspólnicy uśmiechnęli się ciepło wyłącznie dla swoich gości.

Joe i Jeff Deaverowie, prawie tak wysocy jak Barrett i Buchanan – i znacznie grubsi niż w czasach, gdy w college’u grali w futbol – mieli dostać w spadku po matce fabryki lokomotyw, a po ojcu odziedziczyli słabość do girlasek. W pelerynach i cylindrach, kręcący laskami i pachnący perfumami blondynek, które zostawili w holu, mogli sfinansować Jekylla i Hyde’a jednym podpisem.

– Znakomite wyczucie czasu! – zagrzmiał Barrett.

– Ja myślę. Właśnie zostaliśmy poproszeni o wsparcie Alias Jimmy Valentine. Na Broadwayu i na tournée. Ściągnęli z Anglii Vietora, żeby zagrał Valentine’a. A Lockwood dostał rolę Doyle’a. Zamierzamy na tym zarobić.

– Nie tak szybko – odrzekł Barrett.

– Dlaczego?

– Nadarza się lepsza okazja – wyjaśnił Buchanan. – Biedny Medick nie żyje.

– Wasz Jekyll jest gotowy? – zapytał Jeff, mózg duetu.

Barrett przytaknął, co wzbudziło podejrzenia Buchanana, że „majstrowanie” jego wspólnika obejmowało prywatne negocjacje ze sponsorami.

– Możemy ruszać.

– Macie Isabellę Cook?

– Znajdziemy sposób.

– Jeśli włączycie ją do obsady, to darujemy sobie Jimmy’ego Valentine’a – obiecał Joe. – Prawda, Jeff? Vietor chce za dużo forsy tylko za to, że jest Anglikiem. A Lockwood zawsze pakuje chórzystki w kłopoty.

– Zaraz – powiedział Jeff. – Medick był młody. Co go uśmierciło?

– Podobno spadł ze schodów ewakuacyjnych. Z czwartego piętra.

– To wariactwo. Facet bał się wysokości. Mieliśmy go w naszym Czarnym łotrze. Pamiętasz, Joe? Nie mógł się zbliżać do fosy orkiestrowej.

– Coś tu śmierdzi. Co on robił na schodach ewakuacyjnych?

– Uciekał tylnymi drzwiami od jakiejś damy – odparł Barrett – ścigany przez jej męża.