Easy Love

- Za ciężko pracujesz. – Głos dochodzi zza moich pleców. Stoję za biurkiem, podziwiając rozciągający się z mojego położonego na pięćdziesiątym czwartym piętrze gabinetu widok na nowoorleańską French Quarter i rzekę Mississippi. Słońce już grzeje jak szalone. Jest dopiero ósma rano, ale duszące, parne powietrze na zewnątrz już osiągnęło 30 stopni, czego jednak nie odczuwam w chłodnym, przyjemnym gabinecie.

Wygląda na to, że oglądam świat wyłącznie z okien gabinetu…

Skąd, do cholery, przyszło mi do głowy coś takiego?

- Ziemia do Eli… - odzywa się beznamiętnie Savannah zza moich pleców.

- Słyszałem cię. – Wkładam ręce do kieszeni i bawię się srebrną półdolarówką, którą dał mi ojciec, kiedy zająłem to stanowisko. Odwracam się, przed moim biurkiem stoi moja siostra, jak zwykle w nieskazitelnym kostiumie, akurat dzisiaj niebieskim, z wysoko upiętymi gęstymi, ciemnymi włosami i troską w oczach. – Poza tym przyganiał kocioł garnkowi! Wyglądasz na zmęczoną.

- Nic mi nie jest. – Spogląda na mnie groźnie zmrużonymi oczami i bierze głęboki wdech, a ja nie mogę powstrzymać uśmiechu. Uwielbiam ją wkurzać.

Zresztą jest to dziecinnie proste.

- Dotarłeś chociaż wczoraj w nocy do domu?

- Nie mam na to czasu, Van. – Opadam na fotel i pokazuję jej, żeby zrobiła to samo. Jednak ona podtyka mi pod nos banana i dopiero wtedy siada.

- Ale masz czas, żeby się gapić przez okno?

- Masz ochotę się dzisiaj pokłócić? Jeśli tak, to nie ma sprawy, ale najpierw mi może powiedz, o co się, do cholery, kłócimy? – Obieram banana i odgryzam kawałek, dopiero teraz do mnie dociera, że umieram z głodu.

Savannah powoli wypuszcza oddech i  potrząsa głową, mamrocząc pod nosem coś na temat durnych facetów.

Uśmiecham się do niej promiennie.

- Lance sprawia problemy? – To zaciskam ręce w pięści, to rozluźniam na samą myśl o tym, że może wreszcie będę miał okazję przywalić skurwielowi. Mąż Savannah nie jest moim ulubieńcem.

- Nie. – Rumieni się, ale wyraźnie unika mojego spojrzenia.

- Van.

- O, dobrze, że oboje tu jesteście – mówi Beau, energicznym krokiem wchodząc do mojego gabinetu. Zamyka za sobą drzwi, siada koło Savannah, bierze mi z ręki na wpół zjedzonego banana i dwoma kęsami zjada do końca.

- Przecież to moje! – Mój żołądek w ramach protestu wydaje głośne burknięcie, a ja się zastanawiam, czy nie posłać asystentki po pączki.

- Boże, ale z ciebie dzieciak! – odpowiada Beau, wrzucając skórkę do kosza na śmieci. Mój starszy brat jest o 3 centymetry wyższyniż ja, a ja mam 194 centymetrywzrostu, poza tym jest tak szczupły, jak w szkole średniej. Ale i tak dałbym mu radę.

- Po co właściwie tu przyszliście? – Odchylam się na fotelu i przecieram ręką usta. – Na pewno oboje macie mnóstwo roboty.

- Nie bądź taki mądry!

Savannah tylko kiwa głową, ale kiedy ona i Beau wymieniają spojrzenia, włoski na karku stają mi na baczność.

- Co się dzieje?

- Ktoś nas okrada. – Beau rzuca na biurko przede mną plik arkuszy kalkulacyjnych. Szczęka mu nerwowo drży, kiedy biorę arkusze i wpatruję się w kolumny cyfr.

- Gdzie?

- Tego właśnie nie wiemy – Savannah mówi cicho, ale głos ma twardy jak stal. – Ktokolwiek to jest, ukrył to naprawdę dobrze.

- To jak się o tym dowiedzieliście?

- Właściwie to przez przypadek – odpowiada rzeczowo Savannah, w tym momencie stuprocentowo skupiona na interesach. – Wiemy, że to musi być ktoś z rachunkowości, ale zostało to tak sprytnie ukryte, że nie mamy pojęcia ani kto, ani jak to robi.

- Wywalcie cały wydział i zatrudnijcie nowych ludzi – odkładam dokumenty i odchylam się na fotelu.

Beau parska śmiechem:

- Nie możemy wywalić ponad czterdziestu ludzi, z których większość nie ma nic na sumieniu, Eli! Tak się po prostu nie robi.

- Przecież w jakichś papierach musiał zostać jakiś ślad… - zaczynam, ale Savannah przerywa mi, energicznie kręcąc głową:

- Jesteśmy w pełni skomputeryzowani, pamiętasz? Nie ma żadnych papierów!

- No tak, chronimy pieprzone drzewa… Chcecie mi powiedzieć, że nikt nie wie, co jest, do cholery, grane?

- Nie chodzi o dużą sumę, ale wystarczająco dużą, żeby mnie wkurzyć – mówi cicho Beau.

- Ile konkretnie?

- Niewiele ponad sto tysięcy dolarów. Przynajmniej tyle się na razie doliczyliśmy.

- No tak, to wystarczająco, żeby mnie też wkurzyć. To nie to samo, co wziąć bez pytania karteczki samoprzylepne z magazynu.

- Poza tym trudno zobaczyć tu jakiś wzór. Gdyby to była taka sama suma, wybierana w tym samym czasie, bez problemu doszlibyśmy do tego, kto to. Nie chcę też spowodować masowej histerii w firmie. Nie chcę, żeby wszyscy myśleli, że przez cały czas patrzymy im na ręce.

- Ktoś nas okrada, a ty się martwisz o uczucia pracowników? – Marszczę czoło. – Kim ty, do cholery, jesteś?

- Beau ma rację – zgadza się z naszym starszym bratem Savannah. – W firmie, w której jeden z dyrektorów generalnych węszy po kątach nie możemy się spodziewać specjalnie wysokiego morale.

- Więc może zajmie się tym dyrektor finansowy? – proponuję, mając na myśli Savannah, jednak ona tylko potrząsa głową i się śmieje.

- Nie, raczej nie!

- W takim razie będziemy siedzieć z założonymi rękami, podczas gdy jakiś skurwiel zrobił sobie z firmy prywatny bankomat?

- Nie! – Savannah uśmiecha się promiennie, a jej śliczna twarzyczka się rozjaśnia. – Proponuję, żeby Kate O’Shaughnessy się tym zajęła.

- Twoja przyjaciółka ze studiów? – upewniam się i zerkam na Beau, jednak jego twarz nie wyraża wiele. Cały Beau.

- To jej zawód.

- Zaglądanie ludziom przez ramię? Musi być baaardzo lubiana…

- Jesteś dzisiaj nie w humorze – zauważa cicho Beau.

- Kate współpracuje z firmami, w których mają miejsce malwersacje. Zostaje w nich fikcyjnie zatrudniona, zdobywa zaufanie innych pracowników i prowadzi śledztwo w ukryciu.

- A ona w ogóle się na czymś zna? Przecież to będzie podejrzane, jeśli nie będzie miała pojęcia o swoim stanowisku.

- Ma dyplom MBA, Eli. Ale chciałabym, żeby pracowała u nas jako asystentka administracyjna. W ten sposób będzie miała oko na wszystkich i będzie zorientowana w sprawach firmy, poza tym będzie miała okazję rozmawiać z każdym. Jest sympatyczna, ludzie są polubią.

- Okej, mnie to odpowiada – zerkam na Beau. – A tobie?

- Jest to jakiś pomysł – zgadza się. – Żadne z nas nie ma czasu, żeby się tym zająć osobiście, a nie chcę tego powierzać obcej osobie. Tak jak wspomniała Van, ludzie gadają. Zależy mi na całkowitej dyskrecji. Kate podpisze wszystkie niezbędne umowy o zachowaniu poufności, a z tego, co słyszałem, jest naprawdę świetna w tym, co robi.

- Jeszcze jedno – Van pochyla się w moją stronę i patrzy mi głęboko w oczy. Zwykle to oznacza, że mam poważne kłopoty. – Masz się trzymać od niej z daleka.

- Nie jestem dupkiem, Van…

- Nie, mówię serio. Masz trzymać swoje łapska z daleka od mojej przyjaciółki. Jesteś męską dziwką, ale od niej wara.

- Licz się ze słowami! Nie jestem…

- Owszem, jesteś – zgadza się z nią Beau z szerokim uśmiechem.

Z westchnieniem wzruszam ramionami:

- Owszem,  z zasady nie umawiam się dwa razy z tą sama kobietą, ale to mnie nie czyni męską dziwką!

Van tylko podnosi brwi:

- Po prostu zostaw ją w spokoju.

- Jestem profesjonalistą, Van. Nie sypiam z podwładnymi.

- Czy to właśnie powiedziałeś tej asystentce, która kilka lat temu nas pozwała?

- Już nie sypiam z podwładnymi.

- Boże… - Van potrząsa głową, a Beau parska śmiechem. – To miła dziewczyna, Eli.

Zamiast odpowiedzieć, znacząco spoglądam na nią zmrużonymi oczami, po czym na fotelu. Kate to dorosła kobieta, a poza tym pewnie i tak mi się nie spodoba.

Minęło dobrych kilka lat, odkąd jakaś kobieta zdołała na dłużej przyciągnąć moją uwagę. Musiałbym do tej Kate coś poczuć.

- Dzwoń do niej.